Og nú, er ég hugsa´ um forna tíð,

í hjarta mér sviða´ ég kenni,

- þar æskan bjó saklaus og ástin var blíð

og aldrei um lífið var nokkurt stríð, -

þá byrgi ég augu´ og enni.

En einkum mér finnst, ef á þig er minnst,

sem út í fyrir mér renni! 

Á ég að dvelja hér aleinn og kyr?

ég andvarann spyr, sem þýtur við dyr,

og kveður grafljóð þín, góða mín,

við gluggann minn opna´og víða.

Á ég að bregða mér örskamma stund

í örstuttum blund á drottins míns fund

og lýsa´eftir þér og leita þín

í lundunum Edens hlíða? 

Ég óttast, að löng yrði leitin sú, -

mig líklega vantaði þolgæði´og trú,

og úr því hún varð ekki vakin nú

þá verður þess langt að bíða!

- Á „fjöldans veg“ ekki flækist þú,

fallega ljósið mitt blíða!

Nei, héðan skal hugurinn líða

til horfinna, sælli tíða! 

Fallin er frá

fegursta rósin í dalnum! -

Djúpt er þitt dá,

drúpa nú hjá

brostinni brá

blaktandi ljósin í salnum. 

Mjúk er sem nálín þitt, mjallhrein mín þrá, -

mun ég þig framar að eilífu sjá,

fegursta rósin í dalnum?

(Rjúfi nú strengleikar himinsins há

hvolfþökin blá:

fallin er frá

fegursta rósin í dalnum! *)

)* texti innan sviga felldur niður í söngdrápunni