Sópran:

Sjá! Öræfin og hið gróðursnauða land verður grænt.

Það mun fæða blómstur fríð og fagna sælli tíð.

Sjálfur guð hjá mönnum hefur heimkynni reist,

og hjá þeim vill hann dvelja, 

og þeir hans þegnar verða.

Sópran og tenór:

Guð mun hugga þann, hvers harmur er sár,

og hryggð hins grátna í fögnuð snúa.

Karlakór:

Þar mun ei ríkja hel, eður þrautatár þjaka.

Þá mun liðin hjá öll reynslutíð.

Kór:

Guð mun hugga þann hvers harmmur er sár,

og hrygð hins grátna í fögnuði snúa.

Þar mun ei ríkja hel, eður þrautatár þjaka.

Þá mun liðin hjá öll reynslutíð. 

Svo skyldi maður af mildi ör,

eins og móðir, sem barni sínu hjúkrar.

Sem vatnið, er vökvar skrælþurrt engi,

skal hann verja lífi sínu í þarfir náungans.

Sem ljósið er vermir allt og vekur,

skal hann varpa kærleiks geislum á æfibraut hans.

Sá sem heilskygn er, hann sjái hvað hann sér,

sá sem heyrn er léð, hann heyri hvað hann heyrir.

Þá mun opnast æðra svið, og innreið halda,

friður að á jörðu.

Já, þá mun loksins himins opnast hlið.

Þá mun halda innreið friður á jörðu.

Einsöngur

Leitið til hans, sem harmana skilur.

Huggun það veitir og sálar frið.

Sá hinn breyski brot sín kannist við,

og biðji einlægur guð um frið,

og flýi að hans föður hjarta.

Og hann mun þar hugsvölun finna.

Því leitið hans, sem harmana þekkir og skilur.

Og hann mun bjarga. 

Sóló (Mezzo-sópranó)

Unun og hlýja var inni,

úti gekk stormur og hregg,

haustsvalt með oddi og egg.

Næðandi viðu og negg.

Hlóð fyrir hlið og dyr

hríðefldur norðan byr.