Kantötukór Akureyrar syngur í tóndæminu, upptaka frá æfingu 1951

einnig til útsett fyrir einsöng og má finna annarsstaðar 

Í rökkur ró hún sefur

með rós að hjarta stað.

Sjá, haustið andað hefur

í hljóði' á liljublað.

Við bólið blómum þakið

er blækyrr helgiró.

Og lágstillt lóukvakið

er liðið burt úr mó.

Í haustblæ lengi lengi

um lingmótitrar kvein.

Við sólhvörf silfrinstrengi,

þar sorgin bærir ein.*)

*) Þetta erindi er ekki úr Strengleikum sjálfum sem Guðmundur Guðmundsson orti og gefinn var út 1903. Ljóðið er tekið úr Ljóðmælum Guðmundar og kom út 1917, bls.283, 1, 3 og 4 v. Ljóðið var fellt inn þar sem það þótti eiga einkar vel við efnivið óratóríunnar.

Guðmundur Guðmundsson syngur í tóndæminu

Kvöldsett var nokkuð, er kom ég heim, -

   hjá kvíunum ærnar lágu;

frá bænum í logninu lagði’ upp eim

   í loftsala tjöldin bláu. - -

Hestinn minn batt ég við hestastein

   og heilsaði pabba mínum,-

hann brosti’, en ég sá að sorgin skein

svo sárþung og djúp og svo hrein

   í augunum dökkum og ennis línum.

Tvo fallega jóa ég söðlaða sá

   þar saman í tröðunum standa. –

Mér varð litið föður minn aftur á, -

   það var eins og hann kæmist í vanda.

- „Er nokkur á ferð hérna, faðir minn?“

- - Fyrst var hann dapur og hljóður:

„ Já svo er það, sonur minn, góður, -

ég sótti í morgun læknirinn.“

-   „Hvað er að?“ – Þá tárgaðist öldungs bráin:

„Hún unnusta þín er – dáin!“

(-   - -  Ég greip í steinvegg að styja mig,

sú stunga var sár. – Hún var dáin.*)

)*texta innan sviga er sleppt í söngdrápunni

Kantötukór Akureyrar syngur í tóndæminu. Höfundur stjórnar. Tekið upp á æfingu.

   Man ég þá

   mjúku þrá:

   meyna’ að fá

   heima’ að sjá!

Sem ég væri björtum borinn

   blæjum morgunroðans á,

léttur, frjáls sem lóa’ á vorin

   leið ég yfir dal og gil,

   grund og hæðir, hennar til,

(taldi’ ei fáksins fráa sporin.

Mér finst enn sem innra brenni

   einhver kvikur logi´í mér,

finst ég einhvers óljóst kenni,

er ég til þess huga renni,

   sem þó löngu liðið er;

dropar hnappast út úr einni,

   unaðsmynd að sjónum ber.

Það er myndin mín – af henni!

Ljúfu dagar, liðnu dagar,

   lyfti þrá í ungum barm,

   réttu þreyttum þróttkan arm

þegar máttarskortur bagar!

   Besti eigin burði’ og þrótt,

beri ljúfust minning eigi,

yfir kalda klakavegi,

   komdu blessuð, hinsta nótt!

Lifa vil ég eftir eigi

   ástum vakinn, dáinn þrótt!*)

*)texti innan sviga felldur úr söngdrápunni

Hermann Stefánsson og Kantötukór Akureyrar syngja í hljóðdæminu, tekið upp á æfingu

Sofðu rótt,

er rósa flos

á rúðunum frostið vefur, -

og gægist inn

um gluggann þinn

og guðvef breiðir á ársalinn

máninn á meðan þú sefur!

Svo hugljúf og vær er hvíldin þín:

   þú hvílir í draumi’ á rósum

með hálfluktum augum elskan mín,

   svo ástsæl hjá draummyndum ljósum.

-   Þú baðar sem barn í rósum.

Og gegnum blund

þú heyrir hljóm

frá hörpu minni gjalla,

þá kætist lund

   við létan óm

og lífsgleðin fyllir þig alla;

þér heyrist síð

um sumartíð

   söngur í hlíðum fjalla.

Af rúðunum frostrósir falla. –

Og ljósbúinn sér þú hvar ljúflinga her

      líður um iðgræna hjalla, -

með sumar boð

við sólarroð

í söngvum þeir á þig kalla.

- Að brjósti þér hægt ég mér halla! –

(Sofðu rótt,

er rósa flos

á rúðunum frostið vefur!

Sælli nótt,

söngva klið,

sælli frið,

að eilífu aldrei þú hefur!

Með skínandi krans

þig krýni’ ég í dans, -

ó, komum þá skjótt,

það er töfrandi nótt!

Ég er drottinn sá

er þitt draumland á, -

ég drotta þar meðan þú sefur!) *

*) fellt úr óratóríunni