Alein kom ég í kyrran skóg, um sumarkvöld

þráin laðaði, þögnindró, um sumarkvöld.

En áin niðaði svefnljóð sín,

er sveipað allt var í daggarlín, um sumarkvöld.

Og máninn skein yfir skógarbrún, þá sumarnótt.

Á vatni glitaraði geislarún, um sumarnótt.

Og stjörnur blikuðu blítt og rótt

á bláum feldi um þögla nótt, um sumarnótt.

Hver bjarkar krúna var blaðafull.

Í laufi glitraði lýsigull, mánagull.

En álfabörnum var dillað dátt,

þau drógu gull sín fram þá nátt, sín skógargull. 

Sigrún Hjálmtýsdóttir -Diddú syngur í hljóðdæminu

Anna Guðný Guðmundsdóttir leikur á píanó

Ave Maria. Gratia plena.

Dominus tecum Benedicta tu.

In muli eri bus. Et benedictus.

Fructus ventris tui, Jesus.

Ave Maria. Gratia plena.

Sancta Maria. Matern æterni.

Ora pro nobis. 

Dagur er liðinn, dögg skín um völlin,

dottar nú þröstur á laufgrænum kvist,

sefur hver vindblær, sól Guðs við fjöllin,

senn hefur allt að skilnaði kysst.

Dvel hjá oss Guðs sól, hverf ei með hraða,

himneskt er kvöld í þinni dýrð.

Ljósgeislum tendrast lífvonin glaða,

lýs vorri sál er burt þú flýrð.

Gullfagri ljómi, geislann þinn bjarta

gráta mun jörðin með társtrinda brá,

seg hverju blómi, seg hverju hjarta:

„senn skín þinn morgun við himin tjöld blá.“

Hníg þú nú, Guðs sól að helgum beði,

harmdögg mun breytast í fegins tár.

Kvöldhryggðin ásthrein til árdags gleði

upp rís við dýrðar morgunsár. 

Horfinn er dagur, himinn er fagur, 

hýrnar við náttfaðminn kvöldstjarnan smá,

ljós öldur glitra, litgeislar titra,

ljós englar vaka mér hjá.

Blikar mjallvefur, blómgyðjan sefur,

bundinn er fossinn og loftið er hljótt.

Ofar en fjöllin eilífðar höllin 

opnast á tindrandi nótt. 

Hvað er það ljós, sem lýsir fyrir mér.

Þá leið, hvar sjón mín enga birtu sér?

Hvað er það ljós, sem ljósið gerir bjart,

og lífgar rúmið svart?

Hvað málar „ást“ á æsku brosin smá?

Og „eilíft líf“ á feiga skör ugns brá?

Hvað er þitt ljós, þú varma hjartans von,

sem vefur faðmi sérhvern tímans son? 

Hver er sú rödd sem býr í brjósti mér,

Og bergmálar frá öllum lífsins her.

Sú föður rödd, er metur öll vor mál,

Sú móður rödd, sem vermir líf og sál.

Sú rödd, sem ein er eilíflega stillt,

þó allar heimsins raddir syngi villt.

Sú rödd sem breytir daufri nótt í dag.

Og dauðans ópi snýr í vonar lag?

Guð er sú rödd.

Guð er það ljós.