Tóndæmi flytja Eyjólfur Eyjólfsson tenór og Anna Guðný Guðmundsdóttir píanóleikari

Kæra vor, þú blessar enn í bæinn.

Börnin taka kát í þína hönd.

Þú tókst með þér sunnan yfir sæinn

sólskinskvöld og blóm á fjall og strönd.

Tíndu til hvern geisla sem þú getur,

gefðu hverjum bros í augun sín.

Hvernig ættu að vaka heilan vetur

vonir okkar, nema bíða þín?

Sigrún Hjálmtýsdóttir og Eyjólfur Eyjólfsson syngja í tóndæminu

Anna Guðný Guðmundsdóttir leikur á píanóið

Við lítinn vog í litlum bæ er lítið hús.

Í leyni inn í lágum vegg er lítil mús.

Um litlar stofur læðast hæg og lítil hjón.

Því lágvaxin er litla Gunna og litli Jón.

Þau eiga lágt og lítið borð og lítinn disk

og litla skeið og lítinn hníf og lítinn fisk.

Og lítið kaffi lítið brauð og lítil grjón.

Því litið borða litla Gunna og litli Jón.

Þau eiga bæði létt og lítil leyndarmál.

Og lífið gaf þeim lítinn heila' og litla sál.

Þau miða allt sitt litla líf við lítinn bæ.

Og lágan himinn, litla jörð og lygnan sæ.

Þau höfðu lengi litla von um lítil börn.

Sem léku sér með lítil skip við litla tjörn.

En loksins sveik sú litla von þau litlju flón.

Og lítilð elskar litla Gunna hann litla Jón.

Stefán Íslandi syngur í hljóðdæminu

Þei, þei og ró, ró.

Brátt mun birtan dofna,

barnið á að sofna.

Þei, þei og ró, ró.

Barnið á að blunda í ró.

Þei, þei og ró, ró.

Blessað litla lífið,

laust við jarðarkífið.

Þei, þei og ró, ró.

Blunda elsku barnið í ró.

Nú andar suðrið sæla vindum þýðum,

á sjónum allar bárur smáar rísa

og flykkjast heim að fögru landi Ísa,

að fósturjarðar minnar strönd og hlíðum.

Ó! heilsið öllum heima rómi blíðum

um hæð og sund í drottins ást og friði;

kyssi þið, bárur! bát á fiskimiði,

blási þið, vindar! hlýtt á kinnum fríðum.

Vorboðinn ljúfi! fuglinn trúr sem fer

með fjaðrabliki háa vegaleysu

í sumardal að kveða kvæðin þín!

Heilsaðu einkum ef að fyrir ber

engil með húfu og rauðan skúf, í peysu;

þröstur minn góður! það er stúlkan mín.

 

Hreinn Pálsson syngur í tóndæminu

Hún greifafrúin á för yfir Rín

í farkosti léttum og tunglið skín.

Við þernuna sína segir hún þá:

„Hvort sérðu náina fjóra og þrjá,

sem eftir oss leita sér áfram að fleyta?“

En dapurt er dauðsmanns sundið.

„Svo vondjarfur riddari var þeirra hver.

Þeir vöfðust með ástum að brjósti mér,

og sóru mér tryggð. En til tryggingar því,

að trúnaðarbrigðum ei lentu þeir í,

ég ört lét þá falla í elfuna falla.“

Því dapurt er dauðsmanns sundið.

Og þernan fölnar, en frúin hlær,

og fláan ber hláturinn næturblær

og náirnir gopast niður á hupp

og naglbláa rétta þeir fingurna upp

til eiðspjalls. Þeir banda og augun standa.

Svo dapurt er dauðsmanns sundið.