Hátt ég kalla, hæðir fjalla

hrópið með til drottins halla.

Mínum rómi, ljóssins ljómi,

lyft þú upp að herrans dómi.

Ég vil kvaka, ég vil vaka 

allt til þess þú vilt mig taka.

Til þín hljóður, guð minn góður,

græt ég eins og barn til móður.

Eivör Pálsdóttir syngur í tóndæminu

Sofðu, unga ástin mín,

úti regnið grætur.

Mamma geymir gullin þín,

gamla leggi´ og völuskrín.

Við skulum ekki vaka´ um dimmar nætur.

Það er margt sem myrkrið veit.

Minn er hugur þungur.

Oft ég svartan sandin leit

svíða grænan engi reit.

Í jöklinum hljóða dauða djúpar sprungur.

Sofðu, unga ástin mín,

úti regnið grætur.

Mamma geymir gullin þín,

gamla leggi og völuskrín.

Við skulum ekki vaka´ um dimmar nætur.

Í Dalnum

Við sjóinn frammi lengur ég ei undi.

Önd mín þráði söng í birkilundi.

Upp frá ægi svala einn ég gekk til dala,

við mér blasti fegurð fjallasala.

Þá sat ég þar und viðarrunni vænum.

Var sem heyrði´ ég rödd í sunnan blænum:

Upp við hamrahliðin heyrðu fuglakliðinn 

saman blandast ljúft við lækjaniðinn.

Ef kominn ertu hryggur heims úr glaumi.

Hér er rótt hjá mínum bláa straumi.

Upp við hamrahliðin heyrðu lóu kliðinn

blandast angur blítt við lækjaniðinn.

Eyjólfur Eyjólfsson syngur í tóndæminu

Anna Guðný Guðmundsdóttir leikur á píanó

Til eru útsetningar fyrir einsöng, karlakór og barna- eða kvennakór

Til Vestur Íslendinga

Skógurinn vænn og völlurinn grænn,

vell þar spói, flautaði ló.

Minn kæri vin þar koss gaf mér.

En ungu lömbin léku sér,

og liggja nú undir snjó.

Vor, þú átt ljós, sem lífgar upp rós,

lauf í skóg og grösin í tó.

Minn kæri vin mig kyssti´ um vor.

Nú festir klaka´ í freðin spor,

minn friður er undir snjó.

Kalla fram sól, gef sumar um jól,

signdu mó, og þýddu úr tó,

mín ást var sæl á sólskinsstund.

Nú bítur harkan hug og lund,

mitt hjarta er undir snjó.