Ó, blessuð vertu sumarsól,

er sveipar gulli dal og hól

og gyllir fjöllin himinhá

og heiðarvötnin blá.

Nú fossar, lækir, unnir, ár

sér una við þitt gyllta hár,

nú fellur heitur haddur þinn

á hvíta jökulkinn.

Þú klæðir allt í gull og glans,

þú glæðir allar vonir manns,

og hvar sem tárin kvika' á kinn

þar kyssir geislinn þinn.

Þú  fyllir dalinn fuglasöng,

nú finnast ekki dægrin löng,

og heim í sveitir sendirðu æ.

Úr suðri hlýjan blæ.

Þú frjógar, gleður fæðir allt

um fjöll og dal og klæðir allt,

og gangirðu' undir gerist kalt,

þá grætur þig líka allt.

Ó blessuð vertu sumarsól,

er sveipar gulli dal og hól,

og gyllir fjöllin himin há

og heiðarvötnin blá.

Þá verður nóttin heiðbjört hljóð

ég hlakka til að vakna

við faðmlög heit og ástaróð,

við æskulífsins töfra glóð.

Um okkar fund í laufgum lund

hver lítill fugl mun kvaka.

Láttu nú strengi gígju gjalla,

geigvænu myrkri felst mín önd.

Svífa lát ástaróminn snjalla

að eyrum mér frá þinni hönd.

Búi hryggð í barmi sárum

blítt hana veki kvakið þitt.

Hvarminn lát döggvast huldum tárum,

höfuð svo þau ei brenni mitt.

                    My soul is dark - Oh! quickly string 
                        The harp I yet can brook to hear; 
                    And let thy gentle fingers fling 
                        Its melting murmurs o'er mine ear. 
                    If in this heart a hope be dear, 
                        That sound shall charm it forth again: 
                    If in these eyes there lurk a tear, 
                        'Twill flow, and cease to burn my brain.

                    But bid the strain be wild and deep, 
                        Nor let thy notes of joy be first: 
                    I tell thee, minstrel, I must weep, 
                        Or else this heavy heart will burst; 
                    For it hath been by sorrow nursed, 
                        And ached in sleepless silence, long; 
                    And now 'tis doomed to know the worst, 
                        And break at once - or yield to song. 
 

Mitt er ríkið, ríkið ljóss og vona,

röðulveldi dætra minna og sona.

Íslands ungu barna er ég leiðarstjarna

sigurdís til sókna þeirra og  varna.

söngvísa

Hver sólbjört meyja sofnuð er

og sefur vært og rótt:

Vér skulum, sveinar sitja hér

að sumbli' í alla nótt.

Þótt allt sé annað dauft og autt og hljótt,

vér glymja látum ungan óð í alla nótt.

Sem vinir tökum vinarhönd

og vaki saman drótt,

því senn mun ljóma sól um lönd

og sigruð flýja nótt.

Því treystum allir enn, að Íslandsþjóð

hún eigi framtíð: föng og menn með framgjarnt blóð.