Andvara, þó að sé allhvasst á móti,

einstigi brátt munu fær.

Hendinni bandar við hrynjandi grjót,

honum er áreynslan kær.

Er meðal fálátra granna sá glaði

gamalhneigð réttir úr keng,

nátengdur mönnum sem hleypa úr hlaði,

hollráður ungfrú og dreng.

Hún syngur suður við tjörn,

sumarljóðin sín

litla lóan mín.

Þar leika fjörug börn.

Hún á þar unga smá,

hún er þeim móðurvörn.

Sem ljúf og lítil börn

þeir leika, syngja, þrá.

Þú barn með ljúfa lund,

sem leikur þarna hjá.

Þú mátt ei meiða þá

né mæða neina stund.

Því móður hjarta milt,

þá mæðir sorgin löng.

Hún syngur þér ei söng,

ef svo þú breyta vilt.

Hvað dunar svo þungt? Það er Geysir hann gýs,

í gröf sinni vaknar, og fjötrana slítur.

Hans kviksetti andi í öldum rís,

og upp gegnum klettana vegi sér brýtur.

Hann flæðir, hann æðir og hærra hefst.

Upp í himininn blá stígur fossandi elfur.

Þar freyðandi, seyðandi sólgliti vefst,

og sundruð í blikandi ljósöldum skelfur.

Sjá, holskeflur hvítar við blámóðu ber,

þær blika' eins og perlur í glampandi logum.

Og litregn af kvikandi ljósbroti fer

sem leiftur um úðann í sindrandi bogum.

Í andköfum heitum er eimslæðum fleygt

yfir ólgandi hrannir og bragelda sveiminn

af sóldrukknum blæ þeirra földum er feykt:

þeir flaksast og hverfa' út í vorljósa geiminn.

Karlakórinn Fóstbræður syngur í tóndæminu

stjórnandi Árni Harðarson

Á Finnafjallsins auðn,

þar lifir ein í leyni sál

við lækjaniðarins huldumál,

á Finnafjallsins auðn.

Á Finnafjallsins auðn.

Hún sefur langan sumardag,

en syngur, þegar haustar, lag,

á Finnafjallsins auðn.

Á Finnafjallsins auðn.

Í fyrstu er lagið ljúft og stillt,

er lengir nóttu ært og tryllt,

á Finnafjallsins auðn.

Á Finnafjallsins auðn.

Menn segja að fordæmd flakki sál,

er firrist Vítis kvöl og bál.

Á Finnafjallsins auðn.

Haf, ó, þú haf,

þú sem hrannirnar hefja oss lætur.

Himninum nær, þegar stormurinn geysar um nætur.

Þig sefar ei hin svarta nótt.

Þú svæfir farmann undurhljótt.

Og fleyið á öldunum fljóta þú lætur.

Stormæsta haf,

þú sem strendurnar bergmála lætur.

Standbergsins jötunn við söng þinn af hrifningu grætur.

Hljóðláta haf.

Vært í örmum þér brotskeflur blunda.

Brimþrungnar strendurnar dreymandi örlög þín grunda.

Lognskyggða haf,

bláan himininn um dýrð þína dreymir.

Sem djúp þitt og grafhvelfing dáinna farmanna geymir.