Þótt þú langförull legðir

sérhvert land undir fót.

Bera hugur og hjarta,

samt þíns heimalands mót.

Frænka eldfjalls og íshafs,

sifji árfoss og hvers,

dóttir langholts og lyngmós,

sonur landvers og skers.

Yfir heim eða himin,

hvort sem hugar þín önd,

skreyta fossar og fjallshlíð

öll þín framtíðarlönd.

Fjarst í eilífðar útsæ

vakir eylendan þín.

Nóttlaus vorladar veröld,

þar sem víðsýnið skín.

Það er óskaland íslenskt

sem að yfir þú býr.

Aðeins blómgróin björgin,

sérhver baldjökull hlýr.

Frænka eldfjalls og íshafs,

sifji árfoss og hvers,

dóttir langholts og lyngmós,

sonur landvers og skers. 

Við stafinn Tosti talar sinn, hann Tosti.

„Er traustur ísinn, stafur minn?“ kvað Tosti.

Í nístandi frosti.

Og stafurinn  talar Tosta við:

„Þú Tosti. Hvort traust er svellið vittu til, þú Tosti.“

Í gnístandi frosti.

Hann Tosti út á ísinn gekk, hann Tosti.

Og illa skvompu þegar fékk, hann Tosti.

Í gnístandi frosti.

Nú brosir bær og sveit,

og bjart er út að sjá,

en vorsins tungu talar allt

sem tala' og syngja má.

Vér leggjum hendi' í hönd;

nú hljómi gleðilag.

Vort eftirlæti'  og óskabarn

á afmæli í dag.

Nú geyma grafir þá

og góðminninga safn,

sem gáfu allra eyfirðinga óskabarni nafn.

Þeir áttu þrek og þor

og þroska til að sjá

að bræðralag er bjargið það

sem byggja skyldi á.

Hrekkur þar perla af foldinni, foldinni

og fellur í sléttan sjó,

Glitrar en glatast þó.

Heyrist kalla úr moldinni, moldinni

myrkar raddir á laufgaðan skóg.

Yfir rósareinum rennur sólin glöð.

Anga brum og blöð ung á grænum greinum.

En vindurinn slítur þær,

frostið bítur þær,

feigðin brýtur þær.

Fagur var glampinn í baugunum, baugunum

er brustu við sundin dökk,

og hljóðin kveinandi klökk.

Lífið fjaraði úr augunum, augunum

ofan í kvikandi djúpið sökk.

Sérðu land? Sérðu land?

Spurði maður mann,

og myrkrið vef sinn um skipið spann.

Ekkert hljóð, ekkert hljóð,

aðeins gjálp og hið lága ló,

sem lognaldan dúði við kinnung og bóg.

En allt í kring veglaust og voldugt haf.

Og vindurinn svaf.

Hvar er land?

Ég sé land.

Hann sér land, kallar maður til manns.

Út í myrkrið er sjónum rennt.

Og fagurvængjað flýtur um borð

hið fagnandi lausnarorð.

Það er háreysti og ys.

Það er hlátur og þys.

Það er hrópað og bent.

Var það hér, eða hvað? Svo er hikað við.

En menn hafa engan frið.

Sástu land? Ó, en hvar?

Var það hér? Eða þar?

Þá er hljótt. Þá er ekkert svar.

Hvar erum við stödd? Ég sé ekkert land.

Svo varð aftur hljótt.

Það var auðn og nótt.

Það var ekkert land.