Þú bjarta haf, sem faðmar fley og strendur,

þú fagri drauma blái sær.

Til þín í bæn sig hefja ótal hendur.

Þitt hjarta fast í köldum bárum slær.

Og hyljum lyftir barmur bylgju þungur,

sem bærist ótt og títt í djúpsins ró.

Hve lék sér margur, lifði sæll og ungur,

við léttar öldur þínar söng og hló.