Í dag skein sól á sundin blá

og seiddi þá, er sæinn þrá.

Og skipið lagði landi frá.

Hvað mundi fremur farmann gleðja?

Það syrtir að, er sumir kveðja.

Ég horfi ein á eftir þér,

og skipið ber þig burt frá mér.

Ég horfi ein við ystu sker,

því hugur minn er hjá þér bundinn

og löng er nótt við lokuð sundin.

En ég skal biðja og bíða þín,

uns nóttin dvín, 

og dagur skín.

Þó aldrei rætist óskin mín,

til hinsta dags ég hrópa' og kalla,

svo heyrast skal um heima alla.