Hefði’ ég vængi valsins fráa,

vinan kær, ég lyfti þér

upp í loftið ljósa, bláa,

liði yfir tindinn háa, -

            ó, ég skyldi skemmta mér!

Mig ég hvíldi á hæsta tindi,

            hvíldi mig við brjóstin þín, -

svifi móti sunnan vindi

seint og hægt í vorsins yndi,

þegar sól í suðri skín.

Nú kveð ég ljóð, sem orti’ ég forðum ungur

  til unnustunnar, hýr í vorsins næði;

það heyrði enginn annar þessi kvæði

  en ég og hún. – Það losnar fjötur þungur,

er sorgin hefur lagt í ljúfling sinn,

  við ljóðin glöðu, er minna’ á sælli daga;

  þau söng ég þegar sat ég úti í haga

um sumarkvöld með lambahópinn minn.

-   Ég söng þau, er dalgolan kyssti kinn

 á kærustu minni um vormorgna ljósa

 und ilmbjörkum grænum á litsblæjum rósa

með gulllokka flögrandi engilinn minn.

      ég kyssti, - en blómálfar blíðir mín ljóð

í blágresis-toppunum sungu. - -

   Nú flyt ég þér óðinn, mín elskaða þjóð,

með yl vorrar göfugu tungu!

  Í gleði og harmi þú bifaðir barm

á barninu þínu ungu!

Við gengum, er morgunsins brosti brá

            og blástjarnan þorði´ ekki´ að vaka

á engjarnar, - ég var með orf og ljá,

            hún átti´ að fara´ að raka.

Og saman við gengum, er sólin rann

            og signdi hlíðina’ og bæinn;

ég tala sem fæst um teiginn þann,

            sem til var þá eftir daginn.

Og nú, er ég hugsa´ um forna tíð,

í hjarta mér sviða´ ég kenni,

- þar æskan bjó saklaus og ástin var blíð

og aldrei um lífið var nokkurt stríð, -

þá byrgi ég augu´ og enni.

En einkum mér finnst, ef á þig er minnst,

sem út í fyrir mér renni! 

Á ég að dvelja hér aleinn og kyr?

ég andvarann spyr, sem þýtur við dyr,

og kveður grafljóð þín, góða mín,

við gluggann minn opna´og víða.

Á ég að bregða mér örskamma stund

í örstuttum blund á drottins míns fund

og lýsa´eftir þér og leita þín

í lundunum Edens hlíða? 

Ég óttast, að löng yrði leitin sú, -

mig líklega vantaði þolgæði´og trú,

og úr því hún varð ekki vakin nú

þá verður þess langt að bíða!

- Á „fjöldans veg“ ekki flækist þú,

fallega ljósið mitt blíða!

Nei, héðan skal hugurinn líða

til horfinna, sælli tíða!