Lagið er til í nokkrum útsetningum, bæði fyrir karlakór og blandaðan kór

Heyrið vella' á heiðum hveri,

heyrið álftir syngja' í veri.

Íslands er það lag.

Heyrið fljót á flúðum duna,

foss í klettaskorum bruna.

Íslands er það lag.

Eða fugl í eyjum kvaka,

undir klöpp og skútar taka.

Íslands er það lag.

Heyrið brim á björgum svarra,

bylji þjóta, svipi snarra.

Íslands er það lag.

Og í sjálfs þíns brjósti bundnar,

blunda raddir náttúrunnar

Íslands eigið lag.

Innst í þínum eigin barnmi,

eins í gleði' og eins í harmi,

ymur Íslands lag.

Flytjendur í tóndæminu: Söngsveitin Fílharmónía og Sinfóníuhljómsveit Íslands 

undir stjórn Páls Pampikler Pálssonar. 

Hljómsveitarútsetning Hallgrímur Helgason.  

               VIII.

            Tenór sóló – kór

Vakið. Vakið. Tímans kröfur kalla,

knýja dyr og hrópa á alla.

Þjóð, sem bæði Þór og Kristi unni,

þjóð, sem hefir bergt af Mímisbrunni,

þjóð, sem hefir þyngstu þrautir lifað,

þjóð, sem hefir dýpstu speki skrifað –

hún er kjörin til að vera að verki,

vinna undir lífsins merki.

Synir Íslands, synir elds og kalaka

sofa ekki, heldur vaka.

Allir vilja að einu marki vinna.

Allir vilja neyta krafta sinna,

björgum lyfta, biðjast aldrei vægðar,

brjóta leið til vegs og nýrrar frægðar,

fylgjast að og frjálsir stríðið heyja,

fyrir Ísland lifa og deyja.

Hermann Stefánsson og Kantötukór Akureyrar syngja í hljóðdæminu, tekið upp á æfingu

Sofðu rótt,

er rósa flos

á rúðunum frostið vefur, -

og gægist inn

um gluggann þinn

og guðvef breiðir á ársalinn

máninn á meðan þú sefur!

Svo hugljúf og vær er hvíldin þín:

   þú hvílir í draumi’ á rósum

með hálfluktum augum elskan mín,

   svo ástsæl hjá draummyndum ljósum.

-   Þú baðar sem barn í rósum.

Og gegnum blund

þú heyrir hljóm

frá hörpu minni gjalla,

þá kætist lund

   við létan óm

og lífsgleðin fyllir þig alla;

þér heyrist síð

um sumartíð

   söngur í hlíðum fjalla.

Af rúðunum frostrósir falla. –

Og ljósbúinn sér þú hvar ljúflinga her

      líður um iðgræna hjalla, -

með sumar boð

við sólarroð

í söngvum þeir á þig kalla.

- Að brjósti þér hægt ég mér halla! –

(Sofðu rótt,

er rósa flos

á rúðunum frostið vefur!

Sælli nótt,

söngva klið,

sælli frið,

að eilífu aldrei þú hefur!

Með skínandi krans

þig krýni’ ég í dans, -

ó, komum þá skjótt,

það er töfrandi nótt!

Ég er drottinn sá

er þitt draumland á, -

ég drotta þar meðan þú sefur!) *

*) fellt úr óratóríunni

PRESTUR (sóló):

Vér lífsins herra lofgjörð tjáum,

og lútum skærri páska sól.

Í hennar ljósi loks við sjáum

það lífsmagn eilíft, sem vér þráum,

Er sigrar dauðans segulpól.

„Nú ljómar dýrðar dagur nýr,

en dimman nætur burtu flýr.“ 

KÓR:

„Nú ljómar dýrðar dagur nýr,

en dimman nætur burtu flýr.“ 

PRESTUR:

Og fyrir lífsins fenginn sigur

vér fögnum sæl í von og trú.

Því þegar endar æfivegur,

er einnig dauðinn vegsamlegur,

til æðri heima aðeins brú.

Oss „ljómar dýrðar dagur nýr,

þá dimman nætur burtu flýr.“  

KÓR:

Oss „ljómar dýrðar dagur nýr,

þá dimman nætur burtu flýr.“  

KÓR:

Vér lífsins herra lofgjörð færum,

með lotning prísum gjafir hans.

Og til þess hönd og tungu hrærum

að tigna hann í verkum mærum

að ljúfu dæmi lausnarans.

Þá ljómar eilíf lífsins sól

frá ljóssins föður tignar stól.