Nú andar suðrið sæla vindum þýðum,

á sjónum allar bárur smáar rísa

og flykkjast heim að fögru landi Ísa,

að fósturjarðar minnar strönd og hlíðum.

Ó! heilsið öllum heima rómi blíðum

um hæð og sund í drottins ást og friði;

kyssi þið, bárur! bát á fiskimiði,

blási þið, vindar! hlýtt á kinnum fríðum.

Vorboðinn ljúfi! fuglinn trúr sem fer

með fjaðrabliki háa vegaleysu

í sumardal að kveða kvæðin þín!

Heilsaðu einkum ef að fyrir ber

engil með húfu og rauðan skúf, í peysu;

þröstur minn góður! það er stúlkan mín.

 

Sigríður Schöth og Hermann Stefánsson syngja í tóndæminu

Við sitjum í rökkri, - þú raular lágt;

  á rúðurnar tunglsljósið skýn,

í ljósaskiftunum hljómar hátt

  og húminu gígjan mín.

Um haustkvöldin harmblíð og fögur,

  svo halla’ ég mér brjósti þér að,

og segi þér fallegar sögur,

og syng um þig, góða mín, bögur,

  þér þykir svo vænt um það! - - -

(þú mátt, haust,

herða raust!

  Harpan mín kemst hærra en þín,

hún hljómar endalaust!*)

*) texti innan sviga er felldur niður í söngdrápunni)