Láttu nú strengi gígju gjalla,

geigvænu myrkri felst mín önd.

Svífa lát ástaróminn snjalla

að eyrum mér frá þinni hönd.

Búi hryggð í barmi sárum

blítt hana veki kvakið þitt.

Hvarminn lát döggvast huldum tárum,

höfuð svo þau ei brenni mitt.

                    My soul is dark - Oh! quickly string 
                        The harp I yet can brook to hear; 
                    And let thy gentle fingers fling 
                        Its melting murmurs o'er mine ear. 
                    If in this heart a hope be dear, 
                        That sound shall charm it forth again: 
                    If in these eyes there lurk a tear, 
                        'Twill flow, and cease to burn my brain.

                    But bid the strain be wild and deep, 
                        Nor let thy notes of joy be first: 
                    I tell thee, minstrel, I must weep, 
                        Or else this heavy heart will burst; 
                    For it hath been by sorrow nursed, 
                        And ached in sleepless silence, long; 
                    And now 'tis doomed to know the worst, 
                        And break at once - or yield to song. 
 

Mitt er ríkið, ríkið ljóss og vona,

röðulveldi dætra minna og sona.

Íslands ungu barna er ég leiðarstjarna

sigurdís til sókna þeirra og  varna.

Komdu dagsljósið dýra,

dimmuna hrektu brott.

Komdu heimsaugað hýra,

helgan þess sýndu vott,

að ætíð gjörir gott,

skilninginn minn að skýra,

skepnunni þinni stýra.

Ég þoli ei þetta dott.

Guðað er nú á glugga.

Góðvinur kominn er

vökumanns hug að hugga.

Hristi ég nótt af mér,

uni því eftir fer

Aldrei þarf það að ugga:

aumlegan grímu skugga

ljósið í burtu ber.

söngvísa

Hver sólbjört meyja sofnuð er

og sefur vært og rótt:

Vér skulum, sveinar sitja hér

að sumbli' í alla nótt.

Þótt allt sé annað dauft og autt og hljótt,

vér glymja látum ungan óð í alla nótt.

Sem vinir tökum vinarhönd

og vaki saman drótt,

því senn mun ljóma sól um lönd

og sigruð flýja nótt.

Því treystum allir enn, að Íslandsþjóð

hún eigi framtíð: föng og menn með framgjarnt blóð.