Eivör Pálsdóttir syngur í tóndæminu

Sofðu, unga ástin mín,

úti regnið grætur.

Mamma geymir gullin þín,

gamla leggi´ og völuskrín.

Við skulum ekki vaka´ um dimmar nætur.

Það er margt sem myrkrið veit.

Minn er hugur þungur.

Oft ég svartan sandin leit

svíða grænan engi reit.

Í jöklinum hljóða dauða djúpar sprungur.

Sofðu, unga ástin mín,

úti regnið grætur.

Mamma geymir gullin þín,

gamla leggi og völuskrín.

Við skulum ekki vaka´ um dimmar nætur.