Hreinn Pálsson syngur í tóndæminu

Hún greifafrúin á för yfir Rín

í farkosti léttum og tunglið skín.

Við þernuna sína segir hún þá:

„Hvort sérðu náina fjóra og þrjá,

sem eftir oss leita sér áfram að fleyta?“

En dapurt er dauðsmanns sundið.

„Svo vondjarfur riddari var þeirra hver.

Þeir vöfðust með ástum að brjósti mér,

og sóru mér tryggð. En til tryggingar því,

að trúnaðarbrigðum ei lentu þeir í,

ég ört lét þá falla í elfuna falla.“

Því dapurt er dauðsmanns sundið.

Og þernan fölnar, en frúin hlær,

og fláan ber hláturinn næturblær

og náirnir gopast niður á hupp

og naglbláa rétta þeir fingurna upp

til eiðspjalls. Þeir banda og augun standa.

Svo dapurt er dauðsmanns sundið.

Ragnheiður Guðmundsdóttir syngur í tóndæminu

Guðmundur Jónsson leikur á píanóið

Í fjörusandi bláum ég fornar slóðir rek,

ég fleyti gömlum skeljum og tíni brotin sprek,

á grónum leiðum sit ég ein í sorgum.

Og þó er leit mín bannfærð og sérhver minning sek,

er sveimar yfir þessum hrundu borgum.

Ég man, að kveldsins eldur á háum heiðum brann,

en húmsins myrka elfur gegnum skógarkjarrið rann,

er svanur hvarf til fjalls af fjörusandi

ég tíndi hvítu fjaðrirnar, sem féllu þegar hann

til flugs sig hóf og bjarta vængi þandi.

Ég vet að heima´ er beðið og vinir fagna mér,

og vorið nýja kallar senn og býður fylgd með sér

og lætur um sig leika hlýja strauma.

En þessar hvítu fjaðrir við brjóst mitt enn ég ber

sem bjarta minning fyrstu ástardrauma.