(Prestkonan sefur í rúminu og Heiður dóttir hennar á fyrsta ári í vöggunni. Norn, grimmúðleg í fasi, birtist skyndilega, eins og hún komi gegnum húsgaflinn.)
DÓLGARNIR:
Tíð er flá. Tökum á,
töfrum auðargná.
Allt um kring Undirbyng
dátt er dansinn stiginn.
Hringagná hruma svá
hrekjum solli frá,
úti á rist, uns hún snýst,
tryllt af glaumsins táli.
Tíðin flá telur svá
tölum, auðargná,
sem var fyrst sætt um kysst,
- Síðan hýst á báli.
ÓSÝNILEGUR KÓR:
Hér mun á stríða seiður, - seiður.
Sárt er að líða grandið
bíður í bjargi sveinn,
öllu sakleysi reiður, - reiður.
Remmir hann seið í helli einn
og herjar á landið, - landið.
Vel máttu vaka, verði ei neitt til saka.
Þungir draumar þjaka, og því muntu vaka.
